اخیراً پاکستانی‌ها تصمیم گرفته‌اند که خطوط مرزی میانِ دو کشور را حصارکشی کنند. البته سال‌هاست که این کشور برنامۀ حصارکشی را داشته اما این عمل همواره مورد مخالفتِ جانبِ افغانی قرار گرفته است. این بار هم شماری از مردمانِ ولسوالی زازی ولایت خوست، مانع ساختِ حصار در امتداد خط مرزی دیورند توسط نیروهای پاکستانی شده‌اند.
در روزهای پسین، تصاویری در شبکه‌های اجتماعی نشر شده که نشان می‌دهد چندین نفر بخشی از این حصار را که با سیم ساخته شده، خراب می‌کنند. مانع‌شدنِ طرف افغانستان ـ چه در قالب دولت و چه هم در قالب مردمانِ ساکن در مناطق مرزی ـ نشان‌دهندۀ یک سوءتفاهمِ تاریخی بر سرِ خط دیورند است. مسلماً هنوز مردم افغانسـتان نمی‌دانند که واقعیتِ مسالۀ دیورند چیست و در نهایت چگونه باید با آن کنار بیایند، از همین رهگذر دیدگاه‌های متضادی همواره در مورد آن مطرح شده است. اما در نهایت کشورهای جهان همه‌گی شاهد تعیین مرزهای افغانستان و پاکستان در یک شرایط تاریخی بوده‌اند و به عبارت دیگر، آن را به رسمیت شناخته و می‌شناسند.
افغانستان در عصر عبدالرحمان با همین مرزهای کنونی شناخته شده و پاکستان هم به عنوان یک کشور، مسلماً دارای مرز و تمامیت ارضی است که باید احترام شود.
اگرچه پاکستان در گذشته‌ها به بهانۀ دیورند در تلاش بوده که افغانستان را چه از لحاظ جغرافیایی و چه از لحاظ سیاسی، در نهایت با خود یکی سازد؛ اما حالا که این کشور به دلیل انتقادهایی که از عبور و مرورِ تروریسم به خاک افغانستان بلند شده، تصمیم به بستن و حصارکشی مرز دارد، دولت افغانستان نباید مانعِ آن ‌شود.
پاکستان خود طرف‌دارِ آن است که مسالۀ دیورند همواره چه در قاموسِ مخالفت با آن و چه هم موافقت با آن، در افغانستان داغ باشد تا پاکستان از این طریق، به در خطر قرار داشتنِ تمامیت ارضی‌اش دلالت و استدلال کند و به جهان بقبولاند که تمامیتِ ارضی‌اش در صورت برقراری صلح و ثبات در افغانستان، از جانب این کشور تهدید می‌شود. بدبختانه به همین پیمانه، دولت افغانستان نیز به گونه‌یی تکمه‌ها را فشار داده که زنگ خطر را به نفع پاکستان نواخته و گاهی به نظر می‌رسد که این یک بازیِ دوسره است که برای تأمین منافع آن کشور جریان دارد. اما به هر صورت، پاکستان به عنوان یک کشور حق دارد که مرزِ بدون حصار و خطرسازش را ببـندد و باید دولت افغانستان در این مورد با پاکستان همکاری کند؛ زیرا ملی‌گراییِ دروغین و غیرواقعی به همان پیمانه‌یی که به نفع پاکستان است، توهینی آشکار به شعور مردم افغانستان نیز تلقی می‌شود. چنان‌که همان‌هایی که ادعای نپذیرفتن خط دیورند را دارند و می‌گویند که آن طرفِ دیورند از ماست، در صورتی که چنین چیزی عملی باشد، از مخالفان سرسختِ آن خواهند بود؛ زیرا با پیوستنِ چهل میلیون پشتون پاکستانی به افغانستان، آنان نه‌تنها به نان و نوا و قدرتی نمی‌رسند، بلکه جایگاه و منزلتِ فعلیِ خود را نیز در برابرِ این موجِ تازه‌وارد از دست می‌دهند.
مردم افغانستان باید بدانند که دیورند، یک مناقشۀ موهوم و یک شعارِ مردم‌فریبانه است که جز زیان هیچ سودی نصیبِ آن‌ها نمی‌سازد. منطقی و عقلانی این است که پاکستان مرزهایش را حصارکشی و کنترول کند و مردمِ ما فقط از شیوه‌ها و دروازه‌های قانونی به پاکستان سفر کنند و این یقیناً به نفعِ ثبات و امنیتِ هر دو کشور است. اگرچه این اقدام به تنهایی نمی‌تواند به مداخلۀ پاکستان خاتمه دهد، اما مقدمۀ خوبی برای حلِ ریشه‌ییِ مشکلاتِ فی‌مابین خواهد بود.